Dzień osiemdziesiąty szósty

Zamiast się lenić przy niedzieli postanowiliśmy skorzystać z uroków zimy i trochę się powłóczyć po odludnych zakątkach Biszkeku. Piętnaście minut drogi od domu (a mieszkamy prawie w centrum, na pewno nie na obrzeżach) i nagle śnieg po kolana prawie, jakieś zaspy, górki, zamarznięte rzeczki, dzicz dosłownie. A pośrodku tej dziczy dosyć spory teren ogrodzony wysoką siatką zakończoną drutem kolczastym. W środku jakieś opustoszałe i mroczne baraki, łańcuchy, kłódki i złowieszcza tabliczka informująca, że to strefa do której absolutnie zbliżać się nie można. Chcieliśmy się przez chwilę poczuć jak szpiedzy ze zgniłego zachodu, więc trochę podeszliśmy bliżej, co nie bardzo spodobało się kilku wychudzonym aczkolwiek groźnym psom pilnującym tego mrocznego obiektu, zatem musieliśmy się w pośpiechu oddalić. Ciekawe co tam właściwie było? Miejscowi nic nie wiedzą, tajemnica jakaś chyba komunistyczna :) Kiedy wróciliśmy do miejsc bardziej zaludnionych odkryliśmy kolejną pozostałość poprzedniego systemu – aleję bohaterów pogranicza. Jest tam kolejny monstrualny pomnik w stylu radzieckim, chociaż oczywiście posiadający pewien akcent lokalny w postaci okazałego symbolu jurty na szczycie. Oprócz tego jest wystawa poświęcona najbardziej zaangażowanym aktywistom komunistycznym z czasów dwudziestolecia i drugiej wojny. Zadziwiające, że jeszcze się tutaj pamięć o tym pielęgnuje. Tak czy inaczej całość wydawać by się mogła bardzo poważna i sztywna, wręcz nadęta, gdyby nie fakt, że w całej alei zainstalowano przeurocze kosze na śmieci w kształcie tukanów. Połączenie dosyć zastanawiające.