Dzień sto pięćdziesiąty trzeci

- Czy zamierza pani zostać w Biszkeku na stałe?

- Raczej nie. Życie tutaj jest zbyt stresujące.

- To czemu pani jeszcze tutaj siedzi, skoro tak jest niby trudno? Poza tym, proszę nie przesadzać, czym się tutaj stresować? Wystarczy przyzwyczaić się do jedzenia baraniny i pogodzić z myślą, że jeśli Kirgiz mówi, że będzie za pięć minut to najpewniej będzie za trzy godziny.

Pierwszy (oprócz Oli przybywającej regularnie ze swojego kazachskiego królestwa w ramach turystyki wizowej) spotkany przeze mnie w Kirgistanie rodak chętnie dzielił się swoimi przemyśleniami na temat różnic kulturowych. W pierwszej chwili oburzyłam się strasznie, tak jak bowiem większość pseudospecjalistów od nauk społecznych, gardzę wręcz wstrętnymi uproszczeniami i krzywdzącymi stereotypami. Lepiej przecież przeprowadzić gruntowną analizę, wszystko porozkładać dokładnie na czynniki pierwsze i szukać skomplikowanych wyjaśnień w historii, kulturze, religii oraz podziałach socjopolitycznych. Z drugiej strony, może jednak faktycznie nie warto się nad tym wszystkim aż tak dogłębnie zastanawiać, może tego wszystkiego wcale nie da się zrozumieć i nawet nie trzeba próbować. Może wystarczy sprowadzić wszystkiego te kulturowe trudności do jakichś absurdalnie prostych truizmów i pogodzić się z tym, że jest jak jest. Oczywiście panu profesorowi, wpadającemu do Biszkeku raz na pół roku na tydzień czy dwa, pewnie snuć takie teorie jest nieco łatwiej niż komuś, kto mieszka tutaj przez dłuższy czas. Mnie po ośmiu miesiącach wydaje się, że Kirgistan to coś więcej niż baranina. Coś dużo bardziej nieprzewidywalnego i czasami stresującego.

Nie, nie narzekam. Nie czuję się wyalienowana ani nie rozdziera mnie tęsknota za ojczyzną, nie odliczam też dni do powrotu (czy pewnie raczej do wyjazdu gdzie indziej). Wiedziałam, na co się decyduję i jest mi z tą decyzją dobrze. Męczy mnie już jednak trochę tłumaczenie wszem i wobec, że nie prowadzę tutaj życia beztroskiego, bo niby nie mam „prawdziwej” pracy, że sobie zwiedzam, odpoczywam i w ogóle żyję jak pączek w maśle oraz nie mam absolutnie żadnych prawdziwych problemów, albowiem nie posiadam na stanie męża ani dzieci. Oświadczam zatem, że jestem pączkiem ostatnio pogrążającym się w ascezie, w Biszkeku bowiem remontują rurociągi i z tego powodu w całym mieści wyłączyli na  miesiąc ciepłą wodę. Nasze mieszkanie jest niestety typowo studenckie, nie należymy zatem do klasy uprzywilejowanej posiadającej junkersy czy inne luksusowe urządzenia grzewcze. Zamiast tego mamy metody domowe.

W ramach wmawiania sobie, że jednak wcale mnie to nie boli, zrobiłam mały research i co się okazuje? Zimne prysznice są zdrowe. Na wszystko – na skórę, na koncentrację, na trawienie, ha! Nic tylko się cieszyć. Poza tym wszelkie niedogodności wynagradza mi fakt, że w Kirgistanie już w maju mamy supertanie truskawki i czereśnie, zazdrośćcie  :]